KİMİN EVİNDEN KİMİ KOVUYORSUN
Okunan davudi ezanla başlardı bizim çocukluğumuzun teravih sevinci.Bütün mahalle çocukları camiide toplanırdık teravih namazı.Sanki gün boyu sokakta beraber değildikte iple çekerdik o zamanı .Ençok üç saf olabilen teravih namazında ak saçlılar birinci safta yerini almış orta yaş sınıfı ikinci safta yerini almıştır.Üçüncu safta biz çocuklara kalmıştır.Sıkıysa birinci safa geç itilirsin hemen arka safa.
Camide cemaatle namaz kılarken arka saflarda gülüşen çocuk sesleri yoksa gelecek nesiller adına korkun diye bir hadisi şerif hatırlarım.Ne güzel söylemiş fahri kainat efendimiz.Bizde tam bunu yapardık işte gülüşürdük aklımıza ne muzurluk gelse yapardık.Çocuktuk çünkü. Saf aralarında dolaşır herkez babasını dedesini ,anneannesini ,babaannesini ,annesini bulmaya çalışırdı.Biz dolaşırken gıcırdayan taban tahtalarıda bize eşlik ederdi tabi.Afedersiniz yellensek bile bastırırdı sesi.Koku gelmiyorsa tahta gıcırtısı zannederdi cemaat.Hatta aramızda iddiaya girer o gün tek tek sayardık cemaati kaç kişi gelmiş diye.Camide yanan avizeleri yakıp söndürürdük sürekli.Müezzin korkuluklarının üstüne çıkar zıplardık yere .Birde hafız dedem geçtimi mihraba bitmezdi teravih .Sevinirdik biz tabi bitmez bu teravih diye.Hele imam Fatihayı bitirdiğinde bir amin deyişimiz vardı.Yankılanırdı caminin içi resmen.Yıkılırdı sanki gök kubbe.Cemaat içerde namaz kılarken biz ezan taşına çıkar bağırırdık şahdamarımız kabarıncaya kadar.
Hatta yaramazlıklarımız başka boyutlara ulaşmıştı.Birisi dur demeliydi artık.Namaz kılarken yere oturamayan amcalar olurdu.Altlarına sandalye koyar öyle kılarlardı namazı.Kıraattayken arkalarından sandalyeyi alırdık. Huşu içinde kılanlar kadei ahirede yere düşerlerdi.Farkına varanlar da oturamayan bizim amcalar mecburen dizlerinin üstüne otururlardı.Tabi basardı bize bir namazdayken kahkaha tufanı.
Bizim yaramazlıklar devam ededursun dayanamadı cemaatin birisi kovalayama başlardı.Denk getirdimi tekme sallardı.Hatta çocuğun birisi yere kapaklanmıştır tekmenin şiddetiyle .O çocuğun canı yanmış olsa gerek ağladı hemen ramazan boyu bir daha hiç teravihde göremedim bir daha.Sokakta gördüğüm zaman neden gelmiyorsun teravihe dediğimde o tekmeyi unatamıyorum derdi yumuk yumuk ellerini ovuşturup.Kovulmuştu korkutmuşlardı çünkü camiye fobisi oldu çoçuğun resmen .Hala günümüzdede rastlarım. Hala teravihlerde çocuklara kızan birileri,camiden dışarı atan birileri olur.Soruyorum onlara siz kimin evinden kimi kovuyorsunuz.
Bir keresinde dayım anlatmıştı. Ben elime Kuranı Kerimi elli yaşında aldım dedi.Dayı dedim neden böyle yaptın? .Çocukken bacak bacak üstüne oturmuştum o sırada da elimde Kuran vardı caminin imamı geldi bana bir vurdu o günden sonra elli yaşına kadar alamadım ben hak kitabını elime dedi.
Ama kimileride vardı.Elinde gofret kutusuyla veya tadelle kutusuyle gelirdi çocukları sevindirmek için.Bir gün dağıtıldımı ertesi günü daha çok çoçuk gelirdi camiye.Ya kimisinin kalbi Allah diye çarpar kisininkide yallah diye çarpar demekki .
Okunan davudi ezanla başlardı bizim çocukluğumuzun teravih sevinci.Bütün mahalle çocukları camiide toplanırdık teravih namazı.Sanki gün boyu sokakta beraber değildikte iple çekerdik o zamanı .Ençok üç saf olabilen teravih namazında ak saçlılar birinci safta yerini almış orta yaş sınıfı ikinci safta yerini almıştır.Üçüncu safta biz çocuklara kalmıştır.Sıkıysa birinci safa geç itilirsin hemen arka safa.
Camide cemaatle namaz kılarken arka saflarda gülüşen çocuk sesleri yoksa gelecek nesiller adına korkun diye bir hadisi şerif hatırlarım.Ne güzel söylemiş fahri kainat efendimiz.Bizde tam bunu yapardık işte gülüşürdük aklımıza ne muzurluk gelse yapardık.Çocuktuk çünkü. Saf aralarında dolaşır herkez babasını dedesini ,anneannesini ,babaannesini ,annesini bulmaya çalışırdı.Biz dolaşırken gıcırdayan taban tahtalarıda bize eşlik ederdi tabi.Afedersiniz yellensek bile bastırırdı sesi.Koku gelmiyorsa tahta gıcırtısı zannederdi cemaat.Hatta aramızda iddiaya girer o gün tek tek sayardık cemaati kaç kişi gelmiş diye.Camide yanan avizeleri yakıp söndürürdük sürekli.Müezzin korkuluklarının üstüne çıkar zıplardık yere .Birde hafız dedem geçtimi mihraba bitmezdi teravih .Sevinirdik biz tabi bitmez bu teravih diye.Hele imam Fatihayı bitirdiğinde bir amin deyişimiz vardı.Yankılanırdı caminin içi resmen.Yıkılırdı sanki gök kubbe.Cemaat içerde namaz kılarken biz ezan taşına çıkar bağırırdık şahdamarımız kabarıncaya kadar.
Hatta yaramazlıklarımız başka boyutlara ulaşmıştı.Birisi dur demeliydi artık.Namaz kılarken yere oturamayan amcalar olurdu.Altlarına sandalye koyar öyle kılarlardı namazı.Kıraattayken arkalarından sandalyeyi alırdık. Huşu içinde kılanlar kadei ahirede yere düşerlerdi.Farkına varanlar da oturamayan bizim amcalar mecburen dizlerinin üstüne otururlardı.Tabi basardı bize bir namazdayken kahkaha tufanı.
Bizim yaramazlıklar devam ededursun dayanamadı cemaatin birisi kovalayama başlardı.Denk getirdimi tekme sallardı.Hatta çocuğun birisi yere kapaklanmıştır tekmenin şiddetiyle .O çocuğun canı yanmış olsa gerek ağladı hemen ramazan boyu bir daha hiç teravihde göremedim bir daha.Sokakta gördüğüm zaman neden gelmiyorsun teravihe dediğimde o tekmeyi unatamıyorum derdi yumuk yumuk ellerini ovuşturup.Kovulmuştu korkutmuşlardı çünkü camiye fobisi oldu çoçuğun resmen .Hala günümüzdede rastlarım. Hala teravihlerde çocuklara kızan birileri,camiden dışarı atan birileri olur.Soruyorum onlara siz kimin evinden kimi kovuyorsunuz.
Bir keresinde dayım anlatmıştı. Ben elime Kuranı Kerimi elli yaşında aldım dedi.Dayı dedim neden böyle yaptın? .Çocukken bacak bacak üstüne oturmuştum o sırada da elimde Kuran vardı caminin imamı geldi bana bir vurdu o günden sonra elli yaşına kadar alamadım ben hak kitabını elime dedi.
Ama kimileride vardı.Elinde gofret kutusuyla veya tadelle kutusuyle gelirdi çocukları sevindirmek için.Bir gün dağıtıldımı ertesi günü daha çok çoçuk gelirdi camiye.Ya kimisinin kalbi Allah diye çarpar kisininkide yallah diye çarpar demekki .
Yorumlar
Yorum Gönder